Dag 43 Donderdag 6 Maart 2008

Vanmorgen weer naar stage. Ik was al voorbereid op heel veel sneeuw, maar eigenlijk viel het vanmorgen wel weer mee. Gelukkig maar.
Vandaag op stage hadden we samen eerst treatment planning. Een van de vele praktijkbegeleiders op de afdeling ging ons een aantal planningen laten zien. Wat makkelijkere planningen als rectum en mamma en de moeilijkere als head&neck. Bij head&neck moeten soms wel 200 kritieke gebieden ingetekend worden. Ze doen er dan ook een week over om 1 zo'n planning te maken. Terwijl je met een normale planning een halve dag bezig bent ongeveer.
Nadat ie heel wat uitgelegd had mochten Chiel en ik zelf ook een planning maken van een prostaat. Toen we klaar waren ging hij ons plan vergelijken met die van de echte planningslaboranten. De patient was namelijk al bestraald geweest en er bestond dus een echt plan voor de patient. Bleek dat ons plan bijna exact hetzelfde was. :d Zo goed zijn we dus in plannen blijkbaar :p
Maar was wel een leuke ochtend. Het is altijd wel interessant om planningen te maken.
Na planning hadden we meteen lunch pauze. In plaats van de hele afdeling over te lopen en dan met de lift naar beneden, wilden we met de trap naar beneden. We wisten dat je zo ook naar de lockerroom kon. Dus wij het trappenhuis in en naar beneden. Komen we een verdieping lager en doen de deur open, staan we in een of andere opslagruimte. Blijkbaar niet het juiste trappenhuis dus.
Wij weer naar boven om dan toch maar via de afdeling te lopen. Wat bleek: de deur kon niet meer open. De deur kon alleen maar van buiten af open gemaakt worden!! Stonden we daar dan in het trappenhuis in een enorm ziekenhuis ergens aan de andere kant van de wereld!
Omdat het niet echt een drukke gang is en niet veel mensen langs lopen, zijn we eerst maar een verdieping hoger gaan kijken. Gelukkug konden we wel met die deur het trappenhuis uit. We hadde geen idee waar we waren en stonden ook in een rare gang of tussenhal of iets dergelijks. Aan de ene kant was een soort dak. Dus de andere kant maar opgelopen. Toen kwamen we in een gang met alle mensen in van die rare kantoortjes. Die je altijd op tv ziet, van die hokjes met 2/3 'muurtjes'. Niemand die aan ons vroeg wat we daar deden ofzow. Dus wij maar gewoon verder gelopen en een andere deur ingegaan. Staan we ineens in een of andere stylish hal. Bleek dat we in een van de vele hallen van het Mt. Sinai hospital stonden. PMH en Mt. Sinai zitten naast elkaar en zitten met ondergrondse tunnels ook aan elkaar verbonden (ook met Sick Kids en Toronto General). Maar we stonden dus in een heel ander ziekenhuis. Dus maar helemaal naar de kelder gegaan, terug ons ziekenhuis in, hele afdeling overgelopen, met de lift naar beneden en toen waren we ein-de-lijk bij ons locker. Onze lunchpauze was ondertussen al ruimschoots begonnen.
In de middag stond ik weer op toestel 14. Deze keer had ik een meneer die een tumor had die helemaal naar buiten was gegroeid op ze kop. Dat was zeg maar ook de eerste patient die ik had toen ik terug kwam van me lunch. Het zag er zeg maar uit als een decubitis plek. Voor degene die niet weten hoe dat er uit ziet, moet je maar bij google afbeeldingen maar even zoeken. Echt heel vies. En het rook naar tumor. En dat is echt een verschrikkelijke geur. Dit toestel heeft heel veel moeilijke instellingen, maar de simpele mocht ik vandaag opzetten. Gewoon mensen met een masker, dus das niet moeilijk. Gewoon lasers op de lijntjes zetten en gantry draaien. Maar goed het was wel leuk om weer wat te doen dan alleen te kijken.
Vanavond was er een man van het hostel raar aan het doen in keuken. Dat was dezelfde die ons toen uit de movieroom wilde zetten toen wij de oscars aan het kijken waren. Hij vond dat er teveel mensen in de keuken stonden en dat iedereen hem in de weg liep. En hij werd steeds kwader en begon op iedereen te schelden. Op gegeven moment waren wij onze pannen van het gas aan het halen en we hadden onze handen dus vol. Daarom lag onze roerlepel nog op het fornuis. Daar werd ie zo kwaad om dat hij het door de keuken naar de gootsteen gooide. Waar net iemand stond en die net niet geraakt werd door de lepel. Toen wij later bij de wasmachines stonden kwam ie kwaad de keuken uitgelopen omdat iedereen hem in de weg stond ofzow. Dus toen hij langs ons kwam lopen riep ie heel hard tegen ons MOVE!! Dus Marieke en ik zeiden allebei 'jezus what your problem'. Begon ie ineens te schreeuwen dat wij zijn probleem waren en dat we nooit onze afwas doen. Echt heel vaag. We kennen hem niet, hij ons niet en alleen omdat we niet a la minuut onze lepel ergens anders hadden neergelegd zijn we meteen sloddervossen. Hij was echt chagerijnig! Maar goed we vonden hem toch al een enorme eikel, dus dit bewees maar weer dat ie het ook echt is.
Als avondeten hadden we trouwens sperziebonen met hamburgers en aardappelen. En jaah mam ik heb de sperziebonen ook gegeten. Deze waren lekkerder dan die wij thuis hebben. Dit waren verse bonen en niet uit blik. En vers smaakt veel minder vies dan die wij altijd uit blik hebben.
Na het avondeten hebben we een beetje gehangen op de kamer, beetje foto's gekeken, filmpjes gekeken. Niet veel bijzonders.
Plannen voor morgen zijn eigenlijk alleen uitslapen en boodschappen doen. Zaterdag gaan we als het goed is eindelijk naar het Royal Ontario Museum. Zondag naar Dirty Dancing en maandag hondensleeen.

Pap: Nee ik weet nog steeds niks van de gammamessen dingen. Ik heb wel vluchtig naar die site gekeken die je had laten zien. De tv is trouwens vet groot. Tenminste op de foto lijkt dat zo.

We verheugen ons trouwens absoluut niet op de sneeuwstorm van morgenmiddag. Takke sneeuw!