Dag 6 Dinsdag 29 Januari 2008

Vanmorgen was het vroeg!!! Echt niet leuk gewoon. Ik had vannacht echt waardeloos geslape. Ik werd wel te verstaan om half 2, half 4, half 5 en half 6 wakker. En om half 6 dacht ik dat het al half 7 was en ging dus me bed uit om me te wassen. Maar helaas.. het was nog geen tijd. Dus kon ik weer in me bed liggen en een uur later weer opnieuw beginnen. Chiel en ik gingen op zijn kamer heel zachtjes ontbijte en eten klaar maken om mariek niet wakker te maken. Mark en Mariek moesten pas om 8 uur uit bed namelijk.
Chiel en ik moesten vanaf St. Andrew met de subway naar Lawrence en vanaf daar met de bus naar het ziekenhuis. En geloof het of niet. We kwamen in 1 keer in het ziekenhuis aan! Wel veel te vroeg, dus zijn we in een van de vele koffietentjes maar wat gaan drinken. Het ziekenhuis waar we inzitte (Odetta Cancer Centre) is een groot gebouw, wat weer een onderdeel is van een nog groter gebouw (de rest van het ziekenhuis). De kamer vinden van onze begeleidster was nog een hele klus met al die gangen. We hebben eerst een kort gesprek met haar gehad en ze liet ons virtueel even de afdeling zien. Daarna moesten we nog een aantal formulieren invullen. Een van de formulieren die getekend moest worden, stond in dat we geen mening of uitspraak over wat voor zaak dan ook. Oftewel, we moeten onze mond dicht houden als er inhoudelijk iest gevraagd wordt. Beetje raar dat we zoiets moeste tekene, want uitsprake over een behandeling kunnen wij natuurlijk niet maken, maar goed het is Canada he. Na het tekenen van de formulieren kregen we een echte rondleiding over de afdeling. En grooooooot!!! Belachelijk gewoon. We waren echt enorm verdwaald. En oudbolig dat die afdeling is. Op de grond ligt niet parket, maar tapijt. Waar wij meteen aan moesten denken waren spugende patienten en dat de brokjes dan lekker in het tapijt gaan zitten :s. Wij zijn de radiotherapie in het AMC gewend en dat alles ruim is opgezet en de patienten vlakbij in de wachtkamer zitten. Hier zitten de patienten echt heel ver weg. De bedieningsruimte van de toestellen zijn afgeschermd met een gordijn en daarachter is de tweede wachtruimt van de patienten die bijna aan de beurt zijn. Met een gordijn!! Niet normaal, privacy betekent hier echt iets anders volgens mij. Verder moeten de alle patienten vlaak voor ze bestraald worden een ziekenhuisschort aantrekken. Als de patienten op tafel worden gepositioneerd wordt het schort iets open gemaakt en wordt er een papiertje opgelegd. Je ziet helemaal niks van het lichaam van de patient. Ter vergelijking, in Nederland liggen de patienten gewoon naakt op tafel. Dus dat was wel apart om te zien. Het is zelfs zo pervers, dat toen tijdens een bestraling het papiertje van de patient af viel, ze het aparaat stopten en naar binnen gingen om het weer goed neer te leggen. Echt abdurd gewoon. Verder is stage lopen eigenlijk heel erg saai. Omdat ik geen Canadeze student ben, mocht ik niks doen en alleen maar kijken. Het probleem is alleen dat ik alles weet en ken, dat ik niks te vragen heb. Ik zit dus naar technieken te kijken waarmee ik zelf patienten al bestraald heb en dus niet veel nieuws leer. Dat is wel jammer. De laboranten dachten eerst dat ik niet heel geinteresseerd was, omdat ik niet veel vroeg. Maar ik had het uitgelegd en toen was er geen probleem meer. Op zich was het wel heel gezellig. De mensen zijn echt super aardig. Soms tot aan het overdreven aan toe. We hoeven gelukkig geen metrokaarten te kopen. Vandaag hebben we namelijk buskaarten gekrege zodat we iedere dag gratis met een shuttle bus kunnen. Scheelt weer 46 dollar. Vanavond hebben we de rest van de groente gewokt en wat noedels er door heen gegooid met wat soja. Morgen weer stage lopen.
Ow en vrijdag ben ik vrij pap. Die boekenwinkel is hier om de hoek. Dus zal even kijken of ze het boek hebben.
Dag sammy!!!
(ik heb weer wat foto's op de site gezet)